Czułość i czas wywoływania

Pierwszym krokiem powinno być więc określenie światłoczułości materiału i czasu jego wywoływania. Właściwie lepiej tu mówić nie o światłoczułości, która i tak będzie różna, zależnie od zastosowanej metody badania, a raczej o wskaźniku EI - exposure index, który po polsku chyba jeszcze nie został nazwany, więc umówmy się, że będzie to Indywidualny Wskaźnik Ekspozycji, w skrócie IWE. Dlaczego indywidualny? Bo będzie Twój własny, tylko Twój, bo zależny od wielu, subiektywnych czynników, takich jak np. stan Twojego wzroku, nerwowość ruchów czy rodzaj żarówek w pokoju. Nie martw się, powoli się to wyjaśni.

Co by nie gadać, należy dokonać kalibracji. Testy będą polegać na fotografowaniu szarej karty Kodaka lub gładkiego, matowego kartonu o podobnym poziomie szarości. Dlaczego szarej, a nie białej, lub dowolnej szarej, zbliżonej do szarej, beżowej czy nawet kolorowej?

Wszelkie kolory odpadają ze względu na różny sposób odwzorowywania barw przez materiały światłoczułe, w dodatku często różniący się od wskazań światłomierza. Jeśli mierzymy punktowo czerwoną flagę, to wcale nie oznacza, że po naświetleniu według wskazań znajdzie się ona w V strefie. Co więcej, na różnych filmach może plasować się w różnych strefach.

Takich problemów nie ma z barwami achromatycznymi, czyli z czarnym, białym i szarościami. Niby, naświetlając te trzy odcienie, zgodnie ze wskazaniami światłomierza, powinniśmy otrzymać zawsze V strefę, ale z moich doświadczeń wynika, że przy mierzeniu i fotografowaniu białej karty otrzymujemy wyniki nieco inne niż przy zastosowaniu szarej karty. Być może jest to związane ze zbyt dużą luminancją białej karty. Przy wyborze zastępczego kartonu zamiast szarej karty trzeba zwrócić uwagę nie tylko na zbliżony kolor, jego równomierność i gęstość, ale także na stopień matowości i równomierność powierzchni.