Rodzaje aparatów

Nie znaczy to, że aparaty Sinar są be, a Graflex cacy. Po prostu wyróżnia się dwa typy aparatów wielkoformatowych: na ławie optycznej (ang.: monorail, non folding camera; niem.: auf optischer Bank) i na bieżni (ang.: field, folding camera; niem.: Laufbodenkamera). Generalnie, aparat wielkoformatowy składa się z podstawy, dwóch ramek oraz łączącego je worka. Wspomniane wyżej ława optyczna i bieżnia, to właśnie podstawy. Do nich są mocowane ramki, czyli standardy - obiektywowy (przedni) oraz obrazowy (tylny). W przednim mocujemy obiektyw, za pomocą płytki obiektywowej. Oczywiście istnieją bardzo różne ich standardy; najpopularniejsze to Sinar (duża płytka) i Linhof (mała płytka). Tylny standard wyposażony jest w matówkę, pod którą wkładamy kasety lub rollkasety (ale robią to raczej mięczaki, prawdziwy mężczyzna używa tylko szitek). Tylne standardy, w obecnych czasach, są znormalizowane. Różnice występują tylko w sposobie mocowania matówki. Może być ona mocowana na stałe (i odchylana) lub zdejmowana. W pierwszym przypadku mogą wystąpić problemy z mocowaniem niektórych rollkaset, tych wypukłych. Trzeba by wtedy zastosować specjalne, płaskie rollkasety. Jednak ustaliliśmy, że prawdziwy mężczyzna nie zniża się do formatu 120, więc nie ma sensu kontynuować tego tematu.

Standardy muszą być połączone czymś światłoszczelnym - służy do tego mieszek. Znamy ich dwa rodzaje: standardowy - to ten pomarszczony, pofałdowany, oraz szerokokątny - inaczej beret, bo wygląda, jak beret, ale bez antenki. Nie ma mieszków długoogniskowych czy tele. W niektórych konstrukcjach, np. Sinar, istnieje możliwość łączenia dowolnej liczby mieszków celem uzyskania większego oddalenia obiektywu od płaszczyzny filmu. Reinhart Wolf wykonał aparatem Sinar 8x10", zdjęcie kopuły budynku Chryslera, używając obiektywu o ogniskowej 1200 mm. Konstrukcję ustawił na dwóch statywach i połączył mieszki uzyskując odległość obrazową około 1 metra. Na zdjęciu zostały odwzorowane szczegóły niewidoczne gołym okiem.

Do aparatów na ławie optycznej zaliczamy konstrukcje typu Sinar. Mówiąc prostym językiem, składają się one z kawałka rury lub solidnego pręta, do którego przymocowane są połączone mieszkiem standardy. Można je demontować, ale wymaga to czasu. Uznawane są za typowe aparaty studyjne. Standardy, zarówno przednie jak i tylne, stosowane w aparatach na ławie optycznej, różnią się jeszcze jedną rzeczą, mogącą być dość nieprzyjemną w skutkach. Chodzi o sposób mocowania. Rozróżniamy U-kształtne, L-kształtne i na kołyskach (niem.: U-Bügel, L-Bügel, Bügellos). Może się zdarzyć, szczególnie w aparatach U-kształtnych, rzadko w L-kształtnych, że po długim i precyzyjnym ustawieniu kadru, przesuwów i pokłonów okaże się, że nie możemy włożyć kasety z błoną ciętą, gdyż wejście zasłania rama U. Problem ten nie występuje przy kołyskach (np. Sinar) i w aparatach bieżniowych.

Sinar P